Dag 16, 23 juli 2012

Vandaag hebben we ons gezelschapje weer opgesplitst. Christie en Amy moesten om half 8 bij het paardrijden zijn. Om tien voor half 7 was de zonsopkomst en dat was ook echt iets om mee te maken. Dus gingen wij (Ankie, Niek, Kenneth, Christie en Amy) om half 6 ons bed uit, zodat we om kwart over 6 in Bryce zouden zijn om de zonopkomst. gade te slaan. Op het Sunrise- punt natuurlijk. Helaas was het nogal bewolkt en erg koud. De zonsopgang was niet echt spectaculair, maar toen de zon eenmaal op was, was er even een hele mooie licht/schaduwval op de hoodoos.

Robert had het dus wat beter bekeken, die was in zijn bed gebleven. Om half 8 waren we  bij de paarden en klokslag acht uur vertrokken Christie en Amy. Amy zal hierover vandaag of morgen het verslag aanvullen.

Niek Kenneth en ik gingen een wandeling maken. Eerst de Queensloop door de Queens Garden en eenmaal op de bodem van de canyon de Navajoloop. Een schitterende tocht, heel anders dan gisteren maar ook weer supermooi. Honderden foto's gemaakt. Je blijft je verbazen. Toevallig kwamen tegelijk op hetzelfde punt uit als Christie en Amy te paard en ook op het einde waren we tegelijk klaar en zagen we de paarden weer uit de canyon komen.

Daarna samen naar huis en even liggen rusten om vervolgens 's middags nog langs alle uitzichtpunten van Bryce te gaan kijken. We zijn wel met de auto gaan rijden, maar het lijkt erop dat we van weer hebben gewisseld met Nederland, want het regende weer flink.

Paardrijden

Hoi allemaal,

Het is ondertussen alweer een tijdje geleden, maar voor diegenen die toch nieuwsgierig zijn gebleven zal ik (Amy) nog even wat vertellen over het paardrijden in Bryce Canyon.

We zouden om 8 uur 's ochtends vertrekken, dus we moesten er om half 8 zijn. Omdat we die ochtend al naar de zonsopkomst zijn gaan kijken waren ik en Christie er zelfs al eerder. Waarom we er nou zo op tijd moesten zijn weten we ook niet, want pas rond 5 voor 8 kwam er een cowboy aanlopen waarbij je je aan moest melden, hij vroeg dan of je al een beetje ervaring had en dan koos hij een paard voor je. Christie had Antilope en ik had Wall Weep. We moesten tegen een van de andere cowboys de naam van ons paard zeggen, en die liep dan met je mee naar je paard. Hij hielp je op je paard en legde (nogal snel) uit hoe je moest sturen. We reden Western-style, dus je had je teugels in één hand, en naar links trekken was naar links, naar rechts naar rechts, naar achter stoppen, en nog verder naar achter was achteruit. Niet dat we veel hoefden te sturen, de paarden wisten best hoe ze moesten lopen. We gingen op weg en dit was de volgorde; Cowboy 1 (ik weet zijn naam niet meer, maar hij was wel grappig, want hij zei; "Ik heet ..., maar als je mijn naam vergeten bent en je hebt me nodig, noem me dan maar gewoon 'Help' ") voorop, Christie, ik, Meisje 1 (met een nogal sloom paard, waardoor zij -en automatisch de rest van de groep- steeds nogal ver achter kwamen te liggen), haar broer, haar moeder, Jongentje 1, zijn zus, zijn vader (die hetzelfde probleem had als Meisje 1), zijn moeder en daarachter nog een cowboy omdat de groep daarachter anders Cowboy 1 natuurlijk niet kon verstaan. Van de rest van de groep weet ik ook niet wie daar allemaal in zaten, want die kon ik niet zien. We gingen eerst een klein stukje door het bos en toen waren we meteen in de canyon. We zijn papa, mama en Kenneth drie keer tegen gekomen; de eerste keer toen we de canyon ingingen, de tweede keer gewoon ergens tijdens de tocht en de derde keer toen we de canyon weer uit reden. Dat was dus wel toevallig. We moesten eerst een stijl stuk naar beneden, en het meisje achter mij vond dat nogal eng. Het was eigenlijk ook wel eng, want de paarden liepen akelig dicht langs het randje. Eenmaal beneden besefte ik dat ik nu lang niet meer zo bang zou zijn om in de manege van mijn paard te vallen, want dat is helemaal niet zo hoog. Cowboy 1 was trouwens ook wel grappig, dit zijn een paar van zijn grappen;

- "Now this here is 'the Queens Garden', named after that rock right there because they say the rock looks like the Queen of England. Now I've never seen the Queen of England, but if the rock really looks like her I can tell that she's not a very attractive woman."

- "Those holes there are called 'the Windows', and every morning a group of rangers comes to clean the windows."

-"This hole in the rock right here is called 'the Naked Lady of the Bryce Canyon' because it's in the shape of a naked woman. Hey, you there! Don't look! That's for people who are 18 or older!"

-"When we got to the bottom of canyon, you know, I told you the worst part was over? Well, I lied. This right here is called 'the Devil's Slide' because it's very steep, and it ands whit a sharp turn... So prepare! ... Jiiiihaaaa!"

-"This might remind you of 'Lombard St.' in San Fransisco because of it very sharp turns and it's pretty steep. There are a few differences though; this here is 'Kneebreakers Rock' so whatch your knees! [er was een scherp uitstekende rots ter hoogte van je knie] and this rock is called 'Headache Rock'. [vanwege zijn scherp uitstekende rots ter hoogte van je hoofd].

Ik en Christie merkten wel dat de Cowboy afgezien van de momenten dat hij even wat kon vertellen of een grap kon maken zich helemaal kapot zat te vervelen. Hij zat de hele tijd met takjes te spelen of met de touwtjes aan zijn broek te spelen, en hij zat de hele tijd geluidjes te maken als "Jip jip!" "Come on foaks!" "Jihaaa!" en hij sloeg de hele tijd met een of ander touw op zijn broek zodat je een harde knal hoorde. Hij vond degenen die langzaam gingen (ondanks dat de meesten al zweepjes hadden gekregen) en hij de hele tijd op hen moest wachten ook heel irritant. De vrouw helemaal achteraan was maar een rare en vond zichzelf blijkbaar wel cool, en op een gegeven moment hoorden we de Cowboy mompelen "Come on, fat lady" We reden toen een stuk over de bodem van de canyon, en op een gegeven moment was er een stop waar de paarden even konden rusten en wij even konden drinken en naar de wc. Toen gingen we weer aardig steil omhoog. Uiteindelijk weer boven waar we papa, mama en Kenneth weer tegen kwamen (en waarbij de drie achter ons nog dachten dat papa hún vader was). Aan het einde werd iedereen van het paard geholpen en gaven wij de Cowboy nog een 'tip' van 10 dollar, en 'he really appreciated that'.

Al met al was het een hartstikke leuke tocht.