Dag 14, 21 juli 2012

Hallo iedereen,

Vandaag schrijf ik (Amy) weer eens omdat mama haar rust ook wel een keer kan gebruiken, al helemaal nu ze hoofdpijn heeft. Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan zodat we geen 3 uur in de rij hoefden voor het ontbijt zoals gisteren. Gelukkig was dat het geval, we konden meteen doorlopen. En na het ontbijt alles inpakken en de auto weer in. We zijn naar Zion gereden, een natuurreservaat hier in Utah. Daar eerst wat resten van de domino's pizza van gisteren (Christie had toch niet meer gekookt omdat we dan allemaal spullen moesten kopen die we toch niet meer mee konden nemen) gegeten, en nog wat brood en cola naar binnen gewerkt. Met ik weet-niet-hoeveel flesjes water en onze waterschoenen/sandalen in onze rugzakken, stevige wandelschoenen aan (want dat moest volgens de Ranger) en petten op gingen we op weg. We moesten eerst met de shuttle-bus, die ons bracht naar een pad van waaruit je steeds de rivier in kon, om daar door de rivier verder te lopen. Wij liepen natuurlijk totdat het hele pad ophield en je wel door het water moest. Maar het pad was trouwens verhard en hartstikke goed, dus daarvoor hoefden we echt geen bergschoenen aan, en met bergschoenen het water in is ook niet zo'n slim plan, dus wat die Ranger nou bedoelde weten we nog steeds niet... In ieder geval, aan het einde van het pad stopten we om onze schoenen te wisselen, en toen het water in, wat nogal koud was. Maar als je er eenmaal aan gewend was, was het goed te doen. We liepen wel over losse stenen, dus we stootten regelmatig onze tenen of verloren bijna ons evenwicht. Dat was nogal vervelend, aangezien we allerlei dure spullen zoals camera's en mobiels bij ons hadden en als die nat werden hadden we een flink probleem. Gelukkig is dat niet gebeurd. Ondertussen waren we aangekomen bij een stuk waar het alsmaar dieper en dieper werd, tot je er zo'n beetje tot je middel in stond (aan de andere reizigers te zien tenminste). Mama, Christie, Robert en ik hadden daar eigenlijk geen behoefte aan. Kenneth wilde wel graag, en papa eigenlijk ook wel maar die zat met zijn dure spullen, want die kon hij natuurlijk niet meenemen. Wij wilden eigenlijk terug naar het einde van het pad. We besloten dat wij wel tegen de rots aan zouden wachten en papa's spullen bij zouden houden. We hadden al de hele tijd wat gerommel gehoord, maar toen, na een tijdje daar staan wachten, begon het te gieten! Niet normaal! Afgezien van het landschap hadden we zo weer terug in dat koude kikkerlandje van een Nederland kunnen zijn. Maar toen hadden we een probleem, want zo werden al onze spullen (inc. camera's, mobiels etc.) alsnog zeiknat. Aan de overkant van de rivier was een soort van grot-achtig iets waar we wel konden schuilen, maar dan moesten we wel de rivier over steken, en dus liepen we een (redelijk groot) risico dat iemand met zijn spullen in het water zou vallen. Toch waagden we het erop, maar we probeerden ons niet te haasten, want dan werd de kans op vallen alleen maar groter. We slaagde erin om de kloof/grot te bereiken zonder dat er iets kapot ging, gelukkig. Daar zat nog een andere Nederlandse die ook op haar gezin zat te wachten. We bleken bijna precies dezelfde route te doen/gedaan te hebben. We wachtten en wachtten, en uiteindelijk werd het weer droog en scheen de zon weer. Toen kwamen ook papa en Kenneth terug. Terug gelopen naar het einde van het pad. Daar hield iedereen behalve ik zijn waterschoenen/sandalen aan, want in mijn waterschoenen kwam de hele tijd zand te zitten en dat was heel vervelend. Maar mijn voeten waren nog nat dus ik ging op blote voeten. Dat was in ieder geval fijner dan mijn waterschoenen en bleek ook nog fijner dan mijn wandelschoenen, omdat die eigenlijk een beetje te klein zijn geworden. We gingen met de shuttle-bus terug, maar eerst nog bij een andere, rustigere stop eruit om nog even te genieten van het landschap. Daarna met de volgende shuttle-bus weer terug naar de auto. Toen nog ongeveer anderhalf uur rijden naar het hotel. We gingen over de Carmel highway, een schitterende weg, door een betoverend landschap.  Om je een idee te geven , leek het nog het meest op de rotsen van de Big Thunder mountain in Disney. Daar onze spullen neergezet en meteen naar het restaurant er tegenover (wat trouwens bij een ander hotel bleek te horen). Nu zitten Robert, mama en ik in het hotel, en papa, Christie en Kenneth zijn nog even bij een winkeltje. Net was er nog een heel groot, lang, mooi vuurwerk hier om Pioneers Day te vieren.

Groetjes van ons allemaal